Wat was je startpunt?
Aan het begin van mijn SDB-traject stelde ik mezelf de vraag: hoe kunnen we binnen de opleiding HRM de ontwikkeling van studenten betekenisvoller én consistenter begeleiden? Vanuit mijn ervaring als docent merkte ik hoe vaak waardevolle leermomenten tussen wal en schip vallen: reflecties die vervliegen, inzichten die blijven hangen bij één vak en gesprekken die niet voortbouwen op eerder werk. Ik wilde iets ontwerpen dat deze fragmentatie doorbreekt en persoonlijke ontwikkeling structureel verankert in ons onderwijs.
Met mijn teamleider Gladys Salvadori als opdrachtgever en het feit dat de opleiding momenteel het hele curriculum onder de loep neemt, ben ik gestart met het ontwerpen van een doorlopende leerlijn: Visie en Vorming. Een lijn die studenten vanaf de eerste dag helpt om zichzelf beter te leren kennen, hun professionele identiteit te ontwikkelen en hun rol in de maatschappij te duiden. Niet als losstaand vak, maar als rode draad door de opleiding. De leerlijn is gebaseerd op het Walk the Talk-model dat ik zelf ontwikkelde, met vier pijlers: Wie ben ik, Ik en de ander, Mijn effect in de praktijk en De maatschappij.

Met welke casus ben je aan de slag gegaan?
In mijn casus stond de ontwikkeling en implementatie van Visie en Vorming centraal. Deze leerlijn wordt komend jaar in de propedeuse uitgevoerd en is zo ontworpen dat studenten in een doorlopend portfolio zichtbaar maken wie ze zijn, wat ze kunnen en welk effect ze sorteren — in studie, stage en samenleving.
De uitdaging zat niet alleen in het ontwerpen van het programma, maar vooral in het creëren van een gemeenschappelijke taal en structuur voor docenten. Hoe zorgen we ervoor dat de alle docenten zich vertrouwd voelen om met de nieuwe vorm aan de slag te gaan? Hoe nodigen we studenten uit om de ruimte te nemen voor hun eigen groei en dus met antwoorden te komen die wij ook niet kunnen voorspellen. Er is straks geen goed of fout in wat studenten vinden of hoe zij vormgeven aan hun persoonlijke ontwikkeling. Er is een constante dialoog nodig om het effect van de student te vergroten. In de beoordelingscriteria spreken we dan ook van de oplopende ‘score’ die loopt van Inzicht via Invloed naar Impact.
In de bijeenkomsten met collega’s, ervaringsdeskundigen van de Haagse Hotelschool en Willem de Kooning Academy, merkte ik hoe het gedachtegoed begon te leven. Nu zijn we een zomervakantie verwijderd van de eerste uitvoering.

Wat heeft het mij opgeleverd?
Het SDB-traject heeft mij uitgedaagd om niet alleen onderwijs te maken dat klopt, maar ook onderwijs dat raakt. Ik heb geleerd dat het delen van visie pas effect heeft als het vertaald wordt naar de praktijk van alledag — met taal, structuur en ritme die passen bij student én docent. Mijn kracht ligt in het creëren van verbinding en verbeelding. Tegelijkertijd heb ik geoefend met meer scherpte en stevigheid: durven kiezen, durven begrenzen en besluiten borgen, ook als dat spanning oproept.
De ontmoetingen binnen het SDB-traject, en met name de ruimte voor reflectie, hielpen mij om mijn overtuigingen te verdiepen. We zijn met een bevlogen groep door dit programma gegaan, waar persoonlijke en professionele versterking samenkwam. Zo heb ik weer ervaren dat het niet uitmaakt of je startende student bent, of ervaren docent die deelneemt aan een SDB programma: het begint altijd bij de vraag: wie ben jij — en wat heb jij nodig om te groeien?
Visie en Vorming is voor mij meer dan een curriculumonderdeel. Het is een uitnodiging aan studenten én docenten om het gesprek te voeren dat er echt toe doet. En dat gesprek is, zoals goed onderwijs zelf, nooit af. Gelukkig maar.